Dat afscheid nemen pijn kan doen ervoer Hans Franz toen hij zijn geliefde Lancia Kappa SW 3.0 24V moest opgeven. Na vele dolende jaren is hij nu weer blij met een passende vervanger.
“Bijna tien jaar geleden deed ik met pijn in mijn hart de fijnste auto die ik ooit bezeten heb van de hand; repareren zou te duur zijn. Ik had de Lancia Kappa SW 3.0 24V met kenteken RS-GH-70 ongeveer zeven jaar in bezit gehad. De Kappa SW 3.0 was een vervulde wens na drie Lancia’s Thema, waarvan de laatste een metalliek kersenrode was met de befaamde 3.0 V6 Busso-motor. Als opvolger wilde ik een Kappa SW met weer die motor. Leo Arendse, mijn garagist, zou me tippen als hij er eentje vond en op een dag belde hij me inderdaad dat hij een ‘inruiler’ had staan, de RS-GH-70. De auto voldeed aan mijn wensen, maar had wel flink wat krassen en deuken, beslist geen schoonheid maar daarom niet te duur dus was de keus snel gemaakt.
‘Deze Kappa bleek een deukenmagneet! Om de haverklap gebeurde er iets wat een kras of deuk opleverde.’
Van binnen was het een en al luxe met lederen bekleding, stoelverwarming, cruise control, airco en automatische versnellingsbak. Bij Remond, Leo’s zoon, liet ik een goede radio en handsfree kit inbouwen. Wat reed die auto fijn! Omdat ik zo in mijn nopjes was zag ik een betonblok over het hoofd en reed ik het rechter voorportier in de kreukels. Dat was nog maar de eerste dag.
Deze Kappa bleek een deukenmagneet! Om de haverklap gebeurde er iets wat een kras of deuk opleverde. Eén ervan werd veroorzaakt door een keukenmes dat over een heg in Utrecht vloog tijdens een barbecue en in het linker achterportier van de geparkeerde auto belandde. Die deur was tot dan toe nog gaaf. Toen ik wilde vertrekken viel me de nieuwe schade op en gokte ik erop dat de mensen die aan het barbecueën waren er wat van wisten. Gelukkig gaven ze dat direct toe en kreeg ik de schade via hun verzekering vergoed.
De grootste klapper gebeurde in Arnhem toen er een Renault Clio met een flinke vaart achterop knalde; Clio helemaal in puin, de Kappa een gehavende kont en een schadepost van € 3000,-. In overleg met het schadeherstelbedrijf heb ik toen € 600,- bijbetaald en de auto rondom laten uitdeuken en bijspuiten. Met als resultaat dat het een plaatje was. De vloek was opgeheven want er kwamen in de jaren daarna geen deuken of krassen bij. Na ongeveer zeven jaar werd het te duur om hem technisch in orde te houden. De achterschokdempers met niveauregeling waren aan vervanging toe en dat was een heel dure reparatie.
Ervoor in de plaats kwam een zwarte Kappa 3.0 24V Sedan en daarna een grijze. Uiteindelijk heb ik een Ypsilon 1.2 gekocht van mijn dochter Anniek en die heb ik in zes jaar opgereden en er bij een sloperij afscheid van genomen, voor het ronde bedrag van € 50,-. Al met al was dat mijn goedkoopste auto qua afschrijving en onderhoud. De opvolger was weer een Ypsilon, dit keer een 1.4.
Af en toe keek ik op internet of ‘mijn’ Kappa SW te koop werd aangeboden want ik zou die auto graag terugkopen, of tenminste willen weten waar die terechtgekomen was. Leo wist het ook niet, terwijl hij toch meestal wel weet waar de auto’s die bij hem in onderhoud zijn geweest terecht zijn gekomen. De RS-GH-70 was spoorloos verdwenen en dat bleef knagen.
‘Nog geen vijf minuten later kreeg ik een telefoontje van Leo, hij vroeg mij te raden wat hij gevonden had en hij gaf meteen het antwoord maar: mijn Kappa SW!’
Ik moest het weten voor ik het kon laten rusten. Veel Kappa’s SW rijden er niet rond en bovendien had de mijne de opvallende, chique kleur Golden White, licht goudkleurig metalliek. In de zomer van 2021 hielp ik Diana mee met het leegruimen van één van de spelkamers op haar werkplek, de praktijk van Fer Senders. Voor de deur stond de Citroën XM van Fer met een ‘Te Koop’ briefje op de achterruit. Hij vertelde dat het een V6 was waarop ik enthousiast vertelde dat mijn Kappa SW V6 mijn fijnste auto ooit was en dat ik geen idee had waar die gebleven was. Het komt niet vaak voor dat ik met iemand over die auto spreek, de meesten zijn er niet zo in geïnteresseerd, laat staan dat ze weten wat de Busso V6 is. Fer en ik waren het erover eens dat om leuke auto’s te rijden een goede garage cruciaal is. Ik gaf hoog op over Leo Arendse en de betrouwbaarheid van Lancia’s wanneer ze in goede handen zijn. Nog geen vijf minuten later kreeg ik een telefoontje van Leo, hij vroeg mij te raden wat hij gevonden had en hij gaf meteen het antwoord maar: mijn Kappa SW! Stomverbaasd over de timing, vertelde Leo mij dat hij had gereageerd op een advertentie van een Belg die twee Kappa’s Coupé te koop had. De auto’s hadden een paar jaar in weer en wind buitengestaan en de verkoper had ze ooit willen opknappen maar was er door ziekte nooit toe gekomen. Leo kocht de twee en kreeg er een SW gratis bij. Bij het opladen op de transporter ontdekte hij dat het de RS-GH-70 was. Mijn auto was teruggevonden!
Helaas had ook die vijf jaar buitengestaan, er was geen eer aan te behalen. Voor mij een lichte teleurstelling maar ook een afsluiting want nu wist ik in ieder geval wat ervan geworden was. Een paar dagen later heb ik de SW bij Leo bekeken maar het was echt niks meer; begroeid met mos, van binnen door de muizen aangevreten en de voorruit was kapot. Onderhuids zou het niet veel beter zijn, dus afscheid genomen en overgegaan tot de orde van de dag.
Een paar weken later zie ik op zondagochtend op de site van Arendse Auto’s een Golden White Kappa SW te koop staan, dit keer een 2.0 20V. Vanzelfsprekend heb ik meteen Leo gemaild en hem gevraagd de auto vast te houden tot ik hem gezien had. Die vrijdag heb ik erin proefgereden en de auto uitgebreid bekeken. Over de prijs waren we het snel eens. De Ypsilon werd ingeruild en ik was weer de trotse bezitter van een oude maar puntgave Lancia Kappa SW. Uiterlijk identiek aan de V6, onderhuids een vijfcilinder 2.0 20V en op wat opties na net zo compleet als de oude.
Geen cruise control, verwarmde stoelen of automatische versnellingsbak, wel een automatisch schuifdak en een trekhaak. De vorige eigenaar was de eerste eigenaar en heeft de auto tot in de puntjes bijgehouden en altijd in zijn garage geparkeerd. Na zijn overlijden heeft zijn weduwe hem op diens verzoek aan Leo aangeboden. De eigenaar wilde dat omdat Leo hem ooit goed geholpen had met een reparatie en de auto goed terecht moest komen.
Een belofte: ik zal zuinig op de SJ-NX-07 zijn!
De Lancia Kappa was in 1994 de – late – opvolger van de Lancia Thema. Het design was een beetje ‘saai’, wat volgens de toenmalige Fiat baas Paolo Cantarella ook precies de bedoeling was: geen visuele onrust. De bouwkwaliteit van de Kappa was vele malen beter dan die van de Thema (torsiestijfheid) en inmiddels heeft hij zich bewezen als een auto waarmee Volvo-achtige kilometerstanden (300.000+ geen probleem) te halen zijn. Naast de sedan was er ook een door Pininfarina getekende stationwagen (SW) en een nu steeds meer gewilde coupé leverbaar. Van de SW zijn uiteindelijk ongeveer 9.200 exemplaren geleverd. De Coupé bleef met 3263 stuks exclusiever. In het jaar 2000 kwam de productie van de Kappa-serie ten einde om uiteindelijk plaats te maken voor de opvolger, de Lancia Thesis.