Tekst Frank Goedhart // Foto’s Jeroen de Graaf
Op de donkerste en natste novembermiddag van het jaar kreeg ik de kans om hernieuwd kennis te maken met een jeugdherinnering. Bij autobedrijf De Keizer in Almere stond tussen de donkergrijze en saaie-maar-verstandige occasions een Ford Granada uit de jaren ’70 te stralen, in goudbrons metalliek met een kenmerkend bruin vinyl dak.
De auto was mij opgevallen tijdens het eindeloze scrollen door de categorie ‘oldtimers’ op Marktplaats. Een origineel Nederlandse Ford Granada met slechts een kleine 9000 kilometers op de teller. De advertentie meldde dat de Ford van een huisarts in het noorden van ons land was geweest, wat bevestigd lijkt te worden door de esculaap-sticker op de voorruit en een label van de Nederlandsche Vereeniging Van Artsen-Automobilisten op de achterruit. Volgens garagehouder Arjan kwam de Ford alleen de garage van de dokter uit voor spoedbezoekjes in het dorp en de lage kilometerstand kan niet anders dan bevestigen dat er niet extreem veel huisbezoeken hebben plaatsgevonden. Arjan kwam de auto via-via op het spoor en omdat ook hij er goede jeugdherinneringen aan heeft, vond hij het leuk om deze uitzondering in zijn aanbod op te nemen. De vraagprijs is inmiddels € 17.950,- (begonnen op € 25.000) wat nog steeds een zeer stevige prijs lijkt, ook in vergelijking met andere Granada’s die op Marktplaats worden aangeboden.
De Ford lijkt een exacte kopie van het exemplaar dat voor de deur stond bij onze lokale Ford-dealer ‘Esso Garage Buitenhuis’ in Leusden-Zuid, in de jaren ’70. Als je, zoals ik, in 1964 geboren bent, dan zijn de jaren ’70 de periode waarin je automobiele bewustzijn is ontwikkeld en voor mij betekende dat een grote rol voor het merk met het blauwe ovaal, waarbij de aanwezigheid van de dorpsgarage een grote rol heeft gespeeld. De kleine, enigszins gekromd lopende heer Buitenhuis heeft mijn vader achtereenvolgens een nieuwe Ford Taunus 12M en 15M verkocht en had voor zichzelf als bedrijfsauto een dikke Granada GXL Mk1 met vinyl dak ter beschikking. Die auto en de Ford Capri’s die slechts zelden in de kleine showroom verschenen, hebben een diepe indruk gemaakt en helaas heb ik de folders die ik van de aardige receptiedame toen heb meegekregen niet meer in bezit. Nadat Buitenhuis in 1982 op een dorpsfeest een illegale landelijke primeur had door in een gesloten trailer de toen nog niet geïntroduceerde Ford Sierra te tonen ging het snel bergafwaarts en verdween de garage uit het dorpsgezicht.
,Het is wel een auto die het verdient om te worden gekoesterd zodat ook latere generaties nog kunnen zien wat voor geweldige auto’s er in de jaren ’70 door Ford gebouwd zijn‘
Dat gaat allemaal door mijn hoofd terwijl de regen in Almere neerdaalt. Nadat Arjan de auto aan de praat heeft gekregen kan ik plaatsnemen op de brede zetel aan het grote, tweespaaks stuurwiel om het interieur en het eenvoudige dashboard te verkennen. De binnenruimte is gigantisch en zoals vaker bij oude auto’s brengt het omringende glasoppervlak veel licht naar binnen. De auto is in volledig originele staat en de stoffen beige bekleding ziet er nog heel goed uit. Het is de luxere ‘GL’ uitvoering en volgens de folder betekent dat de luxe van stuurbekrachtiging, duurdere bekleding, van binnenuit verstelbare buitenspiegel en een handbediend schuifdak. Het lijkt erop dat de lichtmetalen wielen als optie zijn gemonteerd, maar omdat het een auto uit het laatste productie jaar is , zou het ook kunnen dat op deze auto zaken als de wielen, het vinyl dak en de gril met het Ghia-embleem standaard waren.
Het aantal knoppen op het dashboard is bijna net zo groot als bij een moderne elektrische auto, maar ze worden niet aangevuld met een groot digitaal scherm; er zijn nu eenmaal heel weinig functies te bedienen, een heerlijke eenvoud. De bediening van een tuimelschakelaar onder het dashboard, voor het bedienen van de elektrische antenne, geeft erg veel voldoening. Zodra duidelijk is dat de ruitenwisserknop rechts naast het stuur alleen voor een eenmalige ‘swipe’ is en de reguliere bediening zich op de stengel van de richtingaanwijzer bevindt, kan ik de drietraps-automaat in ‘drive’ zetten en het drukke spitsverkeer van donker Almere in glijden.
Meteen valt op hoe soepel de auto rijdt. De 2,3-liter V6 uit Keulen biedt slechts 108 paardenkrachten om de 1.285 kg zware (of lichte?) Granada voort te stuwen en de acceleratie van stilstand naar 100 km/h bedraagt volgens Ford een keurige 12,4 seconden. Toch voelt het alsof de auto snel en krachtig reageert op het gaspedaal en heb ik in het drukke verkeer geen moment het idee met een slome auto op pad te zijn.
De ventilatie is niet in staat om de condens, ontstaan door drie natte jassen, van de voorruit te verwijderen maar met de raampjes een beetje open lukt het om voldoende zicht te houden, zeker zodra de verwarming op stoom komt. Rijdend door de stad rijst als vanzelf de vraag waarom deze kleur, officieel aangeduid met Roman Bronze, net zoals zoveel andere heldere kleurstellingen uit het verleden, ooit uit de mode is geraakt.
‘Ford was een van de eerste automerken in Europa dat, na de overname van de Italiaanse ontwerpstudio Ghia, een snobistisch luxelabel te gelde maakt op zijn modellen’
Ford heeft de Granada in 1972 geïntroduceerd, als opvolger van de Duitse 20M en 26M en de Engelse Zephyr 6. Het is de eerste pan-Europese Ford, hetgeen inhoudt dat Ford UK en Ford Germany hetzelfde model voerden, wat in het verleden niet het geval was. Productie van de Granada had dan ook in de eerste jaren plaats in het Engelse Dagenham en het Duitse Keulen, maar in 1976 namen de Duitsers de productie helemaal over. De Ford Consul was een goedkopere variant met dezelfde carrosserie, die vooral in het Verenigd Koninkrijk belangrijk was om een juridische strijd over de merknaam Granada te omzeilen. De Granada was leverbaar als sedan, tweedeurs coupé en als grote stationwagen (Turnier). In 1977 kwam de tweede serie Granada op de markt, een modern, hoekig en rechtlijnig ontwerp, dat onder supervisie van Uwe Bahnsen tot stand was gekomen. Daarna was het in 1985 de beurt aan de Scorpio om de rol van topmodel over te nemen. De Granada was ten opzichte van zijn voorgangers een moderne auto, met onafhankelijke ophanging achter en de dubbele driehoekige draagarmen voor. De voorwielen werden afgeremd met schijfremmen, de aangedreven achterwielen moesten het met trommels doen.
De Granada heeft Ford een plek in het toenmalige topsegment opgeleverd, als alternatief voor de producten van Opel, Audi, Mercedes en BMW. De bekendheid van de auto kreeg, in elk geval in Engeland, een stimulans door het optreden in politieseries op televisie, zoals in The Sweeney en in The Professionals. Ford was een van de eerste automerken in Europa dat, na de overname van de Italiaanse ontwerpstudio Ghia, een snobistisch luxelabel te gelde maakt op zijn modellen. De toevoeging ‘Ghia’ verving de tot dan toe meest luxueuze aanduiding ‘GXL’. De meest sportieve uitvoering van de Mk1 Granada werd in Zuid-Afrika geleverd. Dat was de Perana, waar een Mustang 5-liter V8 in was gelepeld die de auto een acceleratie gaf van acht seconden en een topsnelheid van 205 km/h.
‘Ik kan me voorstellen dat je met deze auto moeiteloos richting het land van Ghia kunt kruisen. Om hem vervolgens in het zonnetje aan het Comomeer te parkeren en er vanaf een terrasje met een goede espresso in de hand verlekkerd naar te kijken.’
Als we de bijna 50 jaar oude Granada parkeren op een modderig weggetje aan het water, valt op dat het nog steeds een grote auto lijkt. Met zijn lengte van 4,5 meter valt dat wel mee, maar hij oogt niet klein of fragiel. Dat heeft ook te maken met de vorm van de bumpers die in de carrosserie lijken over te lopen en het sterke vooraanzicht met grote rechthoekige koplampen en indrukwekkende grille. Ook de achterzijde is bijzonder met de grote, liggende achterlichten die omringd worden door een zwart vlak waarop met strakke letters FORD prijkt. Het is een afwijkend, maar stijlvol ontwerp en het optreden van de Mk1 in een recente commercial voor modieuze Nederlandse spijkerbroeken geeft aan dat de Granada inmiddels salonfähig lijkt te worden, als gewilde klassieker.
Na een behaaglijk uurtje sturen lever ik de dikke Ford met moeite in bij Arjan. Hij lijkt in perfecte staat, alle knoppen en functies werken en het rijden is comfortabel en nooit inspannend. Het is moeilijk voor te stellen met ruitenwissers die vandaag met moeite de voorruit schoonhouden, maar ik kan me voorstellen dat je met deze auto moeiteloos richting het land van Ghia kunt kruisen. Om hem vervolgens in het zonnetje aan het Comomeer te parkeren en er vanaf een terrasje met een goede espresso in de hand verlekkerd naar te kijken.
Ford heeft in totaal 850.000 exemplaren van de Mk1 Granada geproduceerd waarmee het een succesvolle auto in zijn segment is geweest. Is het nu een gewilde klassieker of blijft het een witte olifant? Een zeldzame auto, in perfecte staat, met lage kilometerstand, is het zeker. Maar hij heeft niet het imago, de luxe, de uitstraling en de prestaties van Jaguars, BMW’s en Mercedessen uit die tijd.
Er zal zeker een koper te vinden zijn voor deze prachtige Granada, een wellicht buitenlandse liefhebber die de auto graag aan zijn verzameling toevoegt. Hoewel ik het een heerlijke auto vindt en ook de uitstraling waardeer, kan ik toch de nostalgische verleiding weerstaan om hem mee naar huis te nemen. Maar ik vind het wel een auto die het verdient om te worden gekoesterd zodat ook latere generaties nog kunnen zien wat voor geweldige auto’s er in de jaren ’70 door Ford gebouwd zijn. Wie haalt hem op in Almere?
