Het is niet altijd eenvoudig om de complete geschiedenis van je klassieker te achterhalen, maar Frank van Dijk is het gelukt.
Tekst: Frank Goedhart // Foto’s: Frank van Dijk
Op 5 januari 1968 liep Freda Wilkinson met haar man Forrest de showroom van Power Motors in het stadje Fort Benton in Montana binnen om haar nieuwe Ford Mustang na vijf lange maanden wachten eindelijk op te halen. Ze bestelde de auto al in augustus 1967 en was bereid vanwege haar zeer specifieke wensen lang te wachten op haar ‘special ordered’ Ford Mustang. De originele factuur laat zien dat het echtpaar een Ford Galaxie 500 uit 1962 inruilde, wat het totaal van $ 4200,80 nog met $ 725 reduceerde. Freda heeft destijds met zorg een echte wolf in schaapskleren geselecteerd. De basisprijs voor een ‘Mustang 2 dr. HT’ was bijna $ 2.600, maar zij wilde meer en ging voor de ‘390’ V8 big block optie, waarmee haar pony car maar liefst 325 pk sterk werd. Deze keuze was nog een stap verder dan de mindere optie die 225 pk beloofde, dus Freda is echt van plan geweest de lange rechte wegen van Montana onveilig te gaan maken.
‘Haar selectie kwam uit op de genoemde $ 4.200 terwijl je in die tijd ook een GT 500 Shelby Mustang Fastback kon kopen voor ongeveer dezelfde prijs‘
Grappig is dat ze daarna koos om de standaard trommelremmen en stalen wielen te behouden en de auto voor uiterlijk vertoon alleen op te waarderen met een gedistingeerde pin stripe over de metalliek blauwe flanken van de Mustang. De Select-oshift optie, met $ 233,17 best een grote extra kostenpost, was nodig om te compenseren voor het vermogen van de zware V8 motor. Een leuk detail op de factuur is dat Freda $ 625 heeft moeten neertellen voor de zogenaamde Time Sales Price Difference, het verschil in waarde tussen het moment van bestellen en de aflevering. Al met al kwam haar selectie uit op de genoemde $ 4.200 terwijl je in die tijd ook een GT 500 Shelby Mustang Fastback kon kopen voor ongeveer dezelfde prijs. De aanname is dat ze geen voorstander was van uiterlijk vertoon en dus gekozen heeft voor een bescheiden tweedeurs coupé; maar wel een met verborgen krachten.
Frank van Dijk uit Amerongen was op zoek naar een klassieke Mustang. In zijn jeugd woonde hij naast een taxibedrijf waar elke ochtend de V8’s uit de Chevrolet Classic Caprice’s tot leven kwamen en ook in het garagebedrijf van zijn vader was hem het heerlijke geluid opgevallen van de dikke Amerikaanse achtcilinders. Wellicht verklaart dat zijn voorliefde voor ‘Amerikaans’, een liefde die al geconcretiseerd was door de aanschaf van een Jeep Wrangler Sahara uit 1988. De Mustang zou een mooie aanvulling worden op de Jeep.
Frank legt uit: “Als ik eenmaal een auto op mijn wensenlijstje heb staan, dan besteed ik heel veel tijd aan het zoeken naar dat ene exemplaar dat voldoet aan het gedetailleerde eisenpakket in mijn hoofd. Voor veel liefhebbers, en dus ook voor mij, is de Ford Mustang serie uit 1967/68 de meest begeerlijke, en binnen die serie is de fastback veruit favoriet, maar hij komt daardoor ook al snel boven mijn budget. Mijn speurtocht is begonnen bij Geevers Classic Cars in Asten, een waar Walhalla voor wie op zoek is naar een Ford Mustang. Enkele maanden later vond ik bij een andere specialist de auto die aan mijn wensen voldeed, maar een Let die online geboden én betaald had was mij te snel af. Hij kaapte de auto net voor mijn neus weg en het zoeken kon opnieuw beginnen.”
‘Alles was uitgevoerd met originele onderdelen van Autolite en FoMoCo en het was duidelijk dat er een vakman aan het werk was geweest’
“De Volvo dealer in Amerongen gaf mij op dezelfde dag een tip over een Mustang die hij wist te staan bij Caron USA Cars, een kleinschalige restaurateur in Bemmel en ik kon al snel een hele serie foto’s bekijken van wat een prachtige Mustang leek te zijn. Leek te zijn, want er waren veel detailfoto’s van de uitgevoerde restauratie, maar foto’s van de hele auto ontbraken. Wel viel mij op dat er een 390 sticker op het luchtfilter leek te zitten, wat natuurlijk verwees naar de 325 pk V8 big block die onder motorkap huisde. Het ging om een zogenaamde S-code, met een 390 cubic inches blok.”
“De Mustang die Ford in 1964, onder aanvoering van Lee Iaccoca, op de markt had gebracht werd door een zescilinder-in-lijn of een small block V8 aangedreven en in 1967 kwam tegelijk met een eerste opwaardering van het model ook de optie van een big block V8 390 (6,4 liter) beschikbaar. De foto’s van Caron gaven een goed beeld van de aanpak van de restauratie; alles was uitgevoerd met originele onderdelen van Autolite en FoMoCo en het was duidelijk dat er een vakman aan het werk was geweest.
Ron Busch (van Caron) is altijd op zoek naar bijzondere Amerikaanse auto’s die liefde en aandacht nodig hebben, waarbij het zijn voorkeur heeft dat er geen laswerk aan het chassis en de carrosserie nodig is. Een mooi voorbeeld van dat hij alles zo origineel mogelijk wil houden is het feit dat de carrosserie van de Mustang helemaal kaal is gemaakt en in de originele kleur is gespoten, maar de binnenkant van de achterklep heeft hij onaangeroerd gelaten; de lak daar was nog perfect en bovendien zaten er een paar mooie originele stickers op, dus die zijn daarmee ook gered. Ook nog onaangetast is een groot deel van de zwarte undercoat die als gekozen optie op de factuur staat. Ron vertelde me dat die coating de auto gered heeft en dat het lastig was om die te verwijderen. Dus dat heeft hij als een stukje ‘tijdscapsule’ laten zitten.”
“Hij had eigenlijk nog niet de intentie om de auto te verkopen, maar we konden het snel eens worden over een prijs en daarmee ben ik in het bezit gekomen van deze mooie wolf in schaapskleren. Het is een heerlijke en krachtige auto die bij het overschakelen naar het tweede verzet zelfs nog wielspin geeft en als je heel veel gas geeft bij het optrekken, laat ik één dikke streep rubber achter op de weg, door het ontbreken van een sperdifferentieel. Met de trommelremmen is het wel oppassen, maar door de volledige revisie remt de auto goed genoeg, zoals hij deed toen hij in 1968 de fabriek verliet. Het is fijn dat er geen stuurbekrachtiging op zit, want daarmee heb ik geen last van het vaak veel te lichte, gevoelloze stuurgedrag dat typisch is voor ‘bekrachtigde’ Amerikanen.”
“Mijn zoektocht naar de geschiedenis van de Mustang is begonnen met het uitpluizen van het meegeleverde Marti Report, een service van het Amerikaanse Marti Auto Works. Dat biedt, onder licentie van Ford, voor alle modellen vanaf 1967 op basis van het VIN (Vehicle Identification Number) een rapport aan. Voor slechts 80 dollar ontvang je dan een A4 met zaken als de Door Data Plate Information, de gekozen opties, belangrijke momenten van orderdatum tot en met verkoopdatum en ook statistieken van de aantallen van specifieke uitvoeringen van de modelserie. Het rapport liet bijvoorbeeld zien dat er slechts 1.343 exemplaren zijn geleverd met de combinatie van motor- en versnellingsbak van mijn Mustang en dat de Acapulco Blue Paint die er nu op zit ook de originele kleur van de auto is. Ron had het Marti Report gebruikt om de auto zoveel mogelijk naar origineel te restaureren. Bij levering van de auto vertelde Ron mij dat de Mustang in Amerika altijd binnen een familie was geweest.
‘Haar oma had de Mustang aangeschaft in 1968, waarna haar vader hem in 1991 had geërfd om hem vervolgens mee naar Californië te nemen’
Maar ik wilde meer weten over het verleden van mijn Mustang, want alleen de garantie dat hij altijd van een familie was geweest vond ik niet genoeg. Met een foto van de ‘title’ in de hand heb ik dagenlang het hele internet afgestruind totdat ik eindelijk op LinkedIn een Amerikaanse dame aantrof van wie ik dacht dat zij de vorige eigenaar moet zijn geweest. Nadat ik contact met haar gezocht had met de vraag of zij tot drie jaar geleden de eigenaresse was geweest van een Ford Mustang HardTop uit 1968 kwam er al snel een enthousiast antwoord.”
“Met het typische Amerikaanse ‘thanks for reaching out’ begon Jena Names de uitleg over de auto die inderdaad van haar was geweest. Ik ontving drie originele foto’s van de Mustang, waarvan een met het echtpaar Wilkinson voor de auto; mooie oude foto’s waaruit ik kon afleiden dat de witte striping die er nu op zit, niet de juiste is. Haar oma had de Mustang aangeschaft in 1968, waarna haar vader hem in 1991 had geërfd om hem vervolgens mee naar Californië te nemen. Inmiddels heb ik een handgeschreven briefje in bezit waarin haar oma bevestigt dat ze de auto geschonken heeft aan haar zoon Milton Fish. De vader van Jena heeft minder goed voor de Mustang gezorgd en toen hij overleed is de in slechte toestand verkerende Ford in 2008 in bezit van Jena gekomen. Zij had het voornemen om hem helemaal te restaureren, want het was door de jaren heen een familiebezit met emotionele waarde geworden. Maar tijdens een verhuizing was het niet mogelijk om de Ford mee te nemen en toen is hij opgepikt door de mensen van de Hotrod Ranch en uiteindelijk bij Ron in Bemmel terechtgekomen.”
“Jena was heel blij om te horen dat de Ford nu volledig gerestaureerd is en ze beloofde me om de complete, originele documentatie die ze nog had op te sturen. Dat waren een onderhoudsboekje, garantieboekje, de zeldzame owners card nog opgeplakt op de papieren ondergrond, de window sticker die in de showroom op de auto zat en de aankoopfactuur.
Ze vertelde me dat ze ook nog veel oude kentekenplaten van auto’s had liggen en nadat ze bij het lokale postkantoor onderzoek had gedaan voor mij, kon ze me zelfs de set kentekenplaten uit de jaren ’70 opsturen.
Het is uniek om zo ineens de hele historie compleet te hebben, inclusief alle originele documenten. Het geeft veel informatie, want ik kan zien dat er vanaf nieuw tot aan de eerste beurt na achttien maanden pas 5.000 mijl met de Ford gereden is. Als dank heb ik voor Jena een fotoalbum gemaakt met daarin alle oude documenten en foto’s en ook de restauratiefoto’s en veel beeld van het eindresultaat, zoals de auto nu bij mij in de garage staat. Na ontvangst kreeg ik een hartelijk ‘thank you’ en vertelde ze dat het fotoboek pas geopend werd toen de hele familie bij haar thuis was. En mocht ze ooit nog haar geplande reis naar Europa maken, dan is een rondje rijden in ‘haar’ Mustang wel een grote wens. En dat is vanzelfsprekend geen probleem!”
Frank laat met trots de Mustang en de Jeep zien die netjes in zijn garage naast het huis staan. De auto staat er inderdaad als nieuw bij en is, op de striping en de twee verstralers in het front na, is hij volledig origineel. De accu is niet van Autolite, want dat zijn is al lang geleden gestopt met het produceren van accu’s, maar er is wel een authentiek deksel met het merklogo op gemonteerd. Het feit dat het luchtfilter blauw is en niet, zoals te verwachten zou zijn, verchroomd, is door een oude Amerikaanse Ford werknemer aan Frank uitgelegd: “In die tijd kwamen niet alle auto’s helemaal volgens specificatie van de band gerold. Als de buck tags bijvoorbeeld op waren, pakten we gewoon elk stukje blik dat voorhanden was. En zo kan het luchtfilter ook echt af fabriek zijn gemonteerd. Het was een gekke tijd waarin door veel stakingen bij de toeleveranciers en de hoge productieaantallen van Mustangs niet altijd alles voor handen was.” Een leuk detail zijn de lampjes die verzonken liggen in de motorkap; als een soort head-up display avant la lettre geven ze aan welke clignoteur geselecteerd is.
Gezien het winterse weer en de mogelijke restpekel op de wegen wordt de Ford absoluut niet naar buiten gereden, maar Frank belooft plechtig dat de auto bij de eerstvolgende Octane Scramble zeker van de partij zal zijn: “Als hij bij de laatste Scramble niet net even voor een klusje was weggeweest, zou ik er zeker bij geweest zijn.”
Die belofte staat en deze Mustang-met-verhaal zal een welkome aanvulling zijn op de deelnemerslijst.
