Al 31 jaar geleden kocht William van der Sman een Lancia Fulvia HF in ‘deplorabele staat’. De auto is nu in topconditie en een centrale factor in de Italiaanse B&B die William en zijn vrouw begonnen zijn.
“In 2022 verlieten mijn vrouw Sylvia en ik huis en haard om in Umbrië, midden Italië, een B&B uit te baten; geen gewone B&B want de laatste B staat voor ‘Brug’, waarmee ik autoliefhebbende gasten met klassieke auto’s wat extra’s kan bieden. Door een speling van het lot ontstond de mogelijkheid om het drukke westerse leven te ruilen voor ‘la Dolce Vita’. Wonen in Italië stond nooit op de bucket list, maar als alle sterren in de juiste positie staan gebeuren er soms dingen die je niet van tevoren kunt bedenken.
Mijn carrière was ik in 1992 begonnen als vliegtuigmonteur bij de groene nationale maatschappij. Het werken aan vliegtuigen had voor mij niet zo zeer te maken met het Peter Stuyvesant gevoel dat de luchtvaart toen nog bezat, maar meer met de mooie techniek en exotische materialen waaruit een vliegtuig bestaat. Vandaar ook dat er weinig voor nodig was om die interesse over te laten slaan naar klassieke auto’s, liefst auto’s zonder plastic en elektronica.
‘ de afgelopen jaren heb ik diverse auto’s aangepakt, waaronder een Fulvia Berlina, Beta Coupé, Lada Niva, Fulvia Zagato 1300 en 1600, Autobianchi A112 en een Lotus Europa ‘
Mijn eerste liefde werd het merk Lancia vanwege de prachtige techniek, mooie uitvoering en klassieke Italiaanse styling. In 1993 schafte ik mijn eerste Lancia aan, een heuse Fulvia HF uit 1966. In een deplorabele staat, maar zeldzaam genoeg om het restaureren waard te zijn. En, als je veel zelf kunt doen, valt het wel mee toch? Het viel uiteindelijk allesbehalve mee, maar dat 31 jaar later deze auto nog steeds in mijn bezit is en waarschijnlijk nooit meer weggaat zegt genoeg over de kwaliteit van auto en restauratie.
De Fulvia is gerestaureerd met dezelfde hang naar perfectie die nodig is om vliegtuigen te onderhouden die dagelijks honderden passagiers vervoeren; dus alleen de boutjes gebruiken die Lancia in 1966 juist achtte voor gebruik in zijn producten. De restauratie duurde zeven jaar, en daar kwam nog tien jaar bij om de puntjes op de i te zetten en de zaken op te lossen die destijds, of door gebrek aan budget of kennis anders waren gedaan dan eigenlijk moest. Ergens in die tien jaar kreeg ik de kans om mee te doen met het eerste Autovisie Nationaal Concours, georganiseerd door Ton Roks tijdens het Concours d ‘Élégance op paleis het Loo. Een tweede plaats viel mij ten deel, de kroon op mijn werk!
Verandering van functie van hands-on naar meer management gerelateerde taken in het technisch domein maakte dat de hobby zich meer naar huis moest verplaatsen. In 2002 heb ik daartoe een klushuis aangeschaft in het centrum van Leiden wat we na twee jaar verbouwen omgetoverd hadden in een heerlijk grachtenpandje met inpandige garage met brug! Hierin heb ik de afgelopen jaren diverse auto’s en motorfietsen aangepakt, waaronder een Fulvia Berlina, Beta Coupé, Lada Niva, Fulvia Zagato 1300 en 1600, Autobianchi A112 en een Lotus Europa. Die laatste heb ik ook nog steeds.
Toen kwam de COVID-periode wat voor iedereen, maar zeker ook voor de luchtvaart, een zwarte periode was waarin voor ruim een jaar de hele vloot aan de grond stond. Een noodzakelijke reorganisatie gaf mij de optie om te vertrekken en na 30 dienstjaren hoefde dat niet met lege handen.
Daar stond ik dan, 51 jaar en geen idee wat ik de komende 16 jaar wilde doen. En toen begonnen de sterren te verschuiven. Er bood zich een kans aan om een goed lopende B&B over te nemen. Zelf waren we daar geregeld te gast geweest en we kenden de Nederlandse eigenaren goed. Een heel nieuw leven, in een prachtige omgeving met een lager tempo, heerlijk eten en veel cultuur. Maar ook ver van familie en vrienden, in een land waar je de taal niet helemaal machtig bent. Daarbij komt dat Italië een land is waarvan je weet dat de bureaucratie erger is dan die in de luchtvaart, en waar ‘afspraak is afspraak’ een andere betekenis heeft dan ik gewend ben.
‘dus kun je het hele jaar door in je klassieker stappen en in stijl de boodschappen doen‘
Na een korte wik-en-weeg periode zijn we in het diepe gesprongen en gelukkig vrij snel weer bovengekomen. Inmiddels is ons tweede seizoen bijna ten einde en kunnen we de balans opmaken. Het leven hier is niet te vergelijken met ons oude leven; geen woon-werkverkeer, stress, zoom calls, personeelstekorten of onhaalbare targets. Maar ook minder inkomen, en de afstand van familie en vrienden blijkt lastig nu onze ouders toch wat gaan kwakkelen. Maar al werken we harder dan ooit tevoren, de balans slaat, mede dankzij leuke en tevreden gasten, uit naar de Italiaanse kant.
Voor de klassiekerhobby is het hier een walhalla, met als enig minpuntje de drie kilometer lange gravelweg die het asfalt verbindt met ons tuinhek. Ben je eenmaal op de asfaltweg dan duurt het geen 100 meter voordat de eerste bocht gerond kan worden en dat houdt niet op tot je bestemming is bereikt. Of die bestemming nu een wijnkasteel, een historisch bergdorpje of gewoon de supermarkt is, de rit ernaartoe is altijd een feest voor een liefhebber van sturen.
In de omgeving worden vele evenementen georganiseerd voor klassieke auto’s. Ieder zichzelf respecterend dorp organiseert wel een toertocht of een onderdelenmarkt in het voor- of najaar. Het vriest in de winter amper en er wordt hier sowieso niet gestrooid dus kun je het hele jaar door in je klassieker stappen en in stijl de boodschappen doen. De omgeving is meer dan prachtig en de wegen zijn ontzettend rustig.
De Italiaanse Orlandini werkplaatsbrug die ik in Leiden had staan is meeverhuisd en heeft een prominente plek gekregen in de nieuwe garage die mijn vader en ik afgelopen winter hebben gebouwd. Mijn plan is om de relatief rustige winterperiode te gebruiken om, naast het onderhoud aan onze panden en tuin, af en toe eens een klassieker te kopen, op te knappen en door te verkopen, à la Wheeler Dealers. Afgelopen zomer kon ik van onze buurman een Fiat 500 overnemen. Een echte ‘barnfind’ maar in een zeer redelijke staat. Deze auto is door mij helemaal in orde gemaakt en is inmiddels in Nederland verkocht. Van een gast die vorig jaar bij ons was kreeg ik het verzoek of ik een mooie Fulvia Coupe voor hem kon zoeken; dat werd nog een behoorlijke speurtocht, maar was zeer leuk om te doen. De Marrone Parioli Coupe uit 1972 rijdt inmiddels met zijn trotse nieuwe eigenaar haar rondjes in Den Haag.
Omdat al heel lang lid ben van de Lancia Club Nederland krijgen we geregeld andere clubleden op bezoek. En zij die met een oude Lancia komen vinden het idee dat er hier een uitgeruste werkplaats met brug beschikbaar is een hele geruststelling. Sterker nog, klassiekerrijders komen soms speciaal naar onze vakantie-appartementen vanwege dat feit. Een unieke feature die op geen enkele boekingswebsite met een filter valt te selecteren. Voor de gasten die met een gewone auto komen hebben we een Mazda MX-5 NA beschikbaar en er wordt gewerkt aan een oude 125 cc Vespa Scooter.
Naast mijn Lancia Fulvia HF staat er in de garage nog mijn Lotus Europa uit 1968, aangeschaft in 2012. Het is een eerste serie (voor de kenners: die met ingelamineerd chassis) en deze auto ga ik tussen de bedrijven afmaken. Mijn enige zorg is om de Lotus op Italiaans kenteken te krijgen, een administratief proces waar je hier grijze haren van krijgt. Voor het omzetten van het Nederlandse kenteken van de Fulvia moest ik 13 maanden geduld hebben. De A112 die ik ook mee had genomen bleek zelfs onmogelijk in te voeren, vanwege aanpassingen ten opzichte van origineel, zoals een vijfbak en een 70HP Abarth blokje. Hierdoor moest ik deze hele leuke auto noodgedwongen in Nederland verkopen.
De inspectie bij de Fulvia was uiteindelijk een lachertje. Van tevoren moest een geautoriseerde autoclub een technisch naslagwerk aanleveren gebaseerd op mijn chassisnummer. Een rapport van 20 pagina’s met technische gegevens als het exacte type gebruikte carburateurs tot aan de kleur van de voorste knipperlichtjes aan toe. Dit rapport zou tijdens de kentekenkeuring minutieus vergeleken worden met de aangeboden auto en één keer afkeur zou de herkansing alleen maar lastiger maken. Van tevoren had ik wel de Campagnolo’s vervangen door een setje geleende 4.5Jx14 stalen wieltjes met 25 jaar oude banden. De vijfbak had ik laten zitten maar wel gecamoufleerd met een zeer geloofwaardige transmissietunnel gemaakt van kippengaas, een oud verfblik en veel popnagels, afgewerkt met zwart vilt.
Hoewel ik de tweede keuring van die dag zou zijn, kwam ik 90 minuten te laat aan de beurt, zonder opgaaf van reden, en de keurmeester kwam gewapend met zijn kopie van het rapport onder de arm naar buiten en schoof het onder de ruitenwisser. Na tien minuten ontdekte ik dat naast het controleren van de verlichting, de gordels en de remmen er weinig ging gebeuren op het gebied van authenticiteit-controles.
De gevreesde keuring was uiteindelijk een halfbakken APK welke naast een kenteken ook een APK voor 24 maanden opleverde. Of het elke keer zo gaat weet ik niet maar ook al had ik de keuring nooit doorstaan als hij daadwerkelijk het rapport had gebruikt, voelde ik me toch een beetje beetgenomen. Maar goed, ik heb nu een Italiaans geregistreerde Fulvia HF 1200 en een gemodificeerde Lotus Europa S1 in restauratie, nog op Nederlands kenteken.
De frustraties rond de overdreven vorm van bureaucratie kunnen echter bij ons de pret niet drukken van de rest van het leven hier. Wij begrijpen inmiddels die Italianen wel!
Voor informatie over de ‘Bed & Brug’: www.polmoneturismoverde.com
