Er zijn van die momenten waarop verleden en heden samenvloeien en je het gevoel krijgt dat de tijd stil staat. Zo’n moment beleefde Wim Dohmen (86) op woensdag 25 september op het circuit van Spa Francorchamps. Zijn zoon Didier vertelt het verhaal.
Tijdens de warm-up van de Zes Uren van Spa reed Wim in zijn geliefde Austin Healey 100 BN1 uit 1955 de rit van zijn jongensdromen. Het was niet zomaar een rit, het was een laatste wens van een man wiens hele leven in het teken van auto’s en snelheid had gestaan. De plek, de auto en het moment brachten hem terug naar de tijd dat hij als 16-jarige jongen met grote ogen langs de baan stond te kijken naar zijn held Juan Manuel Fangio.
Zijn passie voor auto’s ontstond al op jonge leeftijd. Het was 1950, en de Formule 1 stond in zijn kinderschoenen. De jonge Wim, opgegroeid in Heerlen, niet ver van Spa, droomde van snelle auto’s en grote coureurs en Fangio was zijn idool, een levende legende die in die tijd alles leek te winnen wat er te winnen viel. Als 16-jarige stond Wim langs de kant van het circuit van Spa-Francorchamps, toen nog een bochtig en gevaarlijk traject door de Ardennen, waar hij vol bewondering naar Fangio’s meesterlijke rijstijl keek. De combinatie van het brullende geluid van de motoren, de geur van verbrand rubber en de snelheid waarmee de auto’s langs raasden, zijn toen in zijn geheugen geprent.
Op zijn 86e, met de wetenschap dat zijn gezondheid door de ziekte van Parkinson achteruitging, wist Wim dat hij nog één kans had om zijn droom waar te maken.
Het was in die tijd dat Wim zijn liefde voor de Austin Healey ontwikkelde. De slanke, Britse roadster met zijn iconische grille en vloeiende lijnen was een symbool voor alles dat hij prachtig vond aan auto’s. Snelheid, elegantie en een ruw randje dat je aanspoorde om je grenzen op te zoeken. Toen hij in 1992 eindelijk het geld bij elkaar had gespaard, kocht hij zijn eigen Austin Healey 100 BN1. Het was een liefde op het eerste gezicht en die liefde is nooit bekoeld.
In de daaropvolgende jaren maakte Wim talrijke ritten in zijn Healey. Van rally’s tot en met toerritten; hij genoot met volle teugen van het rijden met zijn klassieker. Maar zijn echte passie bleef het circuit van Spa-Francorchamps, dat hij door de jaren heen talloze keren heeft bezocht. De herinneringen aan zijn held Fangio zijn altijd in zijn gedachten gebleven en hij koesterde de droom om ooit zelf in zijn Healey op dat legendarische circuit te rijden.
Jaren zijn voorbijgegaan. Wim zag Spa veranderen, het oorspronkelijke, levensgevaarlijke stratencircuit werd moderner en veiliger, maar de ziel van de baan bleef onaangetast. Het circuit behield zijn magische allure, alsof het de coureurs en auto’s uit het verleden nooit echt had losgelaten.
Hij voelde de wind door zijn zilveren haren, zijn hartslag steeg, en een brede glimlach verscheen op zijn gezicht.
Op zijn 86e, met de wetenschap dat zijn gezondheid door de ziekte van Parkinson achteruitging, wist Wim dat hij nog één kans had om zijn droom waar te maken. Het was zijn laatste wens, en met hulp van vrienden en familie – zijn echtgenote Jeanne, zijn zoon Didier en zijn echtgenote Annemarie, zijn kleinzoon Olivier, zijn neef Harald en Monique – en de ondersteuning van stichting Ambulance Wens, is de vervulling daarvan in gang gezet.
Het moment zelf, die middag op Spa, was als een reis door de tijd. Toen ik met mijn vader in zijn BN1 uit 1955 de pits uitreed en we het glooiende landschap van de Ardennen zagen opdoemen, waande Wim zich weer die jongen van 16, staand langs de baan. De krachtige, doch verfijnde grom van de viercilindermotor vulde de lucht terwijl hij over het rechte stuk raasde, zijn handen stevig aan het dashboard, zijn ogen gefixeerd op de volgende bocht.
Met elke bocht en elk rechte stuk voelde hij de connectie met zijn auto sterker worden. Het was alsof de Healey wist wat dit moment betekende, alsof de ziel van de machine begreep dat dit geen gewone rit was. De bochten Eau Rouge en Raidillon werden met precisie genomen, de wagen gromde tevreden bij elke acceleratie. Hij voelde de wind door zijn zilveren haren, zijn hartslag steeg, en een brede glimlach verscheen op zijn gezicht.
Voor hem was dit niet zomaar een rit. Het was een hereniging met een tijdperk dat voor altijd voorbij was, maar dat voor hem nog springlevend voelde. Fangio, de auto’s, het circuit – alles kwam samen op dat ene moment. Toen hij na een paar ronden langzaam terugkeerde naar de pits, dacht hij even uit te stappen en nog een laatste keer zijn ogen over de baan te laten glijden. Met hulp van de vrijwilligers van stichting Ambulance Wens lukte dit uiteindelijk! Naast zijn Austin Healey was dit een perfecte afsluiting van een leven vol liefde voor auto’s en snelheid. De cirkel was rond.
De Austin Healey 100 BN1 van Wim Dohmen is meer dan een klassieke auto. Het is een symbool van een leven vol passie, van een tijd waarin auto’s en coureurs nog pure, rauwe snelheid belichaamden. Voor hem was de rit een eerbetoon aan de helden van zijn jeugd, aan Fangio, en aan de gloriedagen van de autosport en hoewel hij zelf nooit op het podium in Spa heeft gestaan, is deze laatste rit zijn ultieme overwinning geworden.
